Nasze uwiązanie w czasie, w przestrzeni, w barwach, w dźwiękach… Co jest życie warte, kiedy sili się tylko przyjemnościami, a nie wymaga od siebie więcej? Takie życie to kaprys losu, jaki sami sobie wybieramy.
Uznaję taki determinizm, iż mamy prawo wyboru. Jest linia życia, ale podejmujemy wiosła i wiosłujemy. Nie musimy być bezwolni, nigdy tacy nie jesteśmy. Pasywność oznacza stan obumierania. Tego rozsądny człowiek nie chce, i słusznie. „Uczyniwszy na wieki wybór” muszę wybierać ciągle? Tak, np., co zjesz, czy pójdziesz do kina, czy na kabaret. Nasze wybory tworzą całość, jaka jest odpowiedzią wobec życia: „W każdej chwili wybierać muszę”. To małe wybory, w zasadzie każde tworzą wielką całość naszego życia, odpowiadając na pytanie, jaką przybrało postać, co dało światu.
Istniejemy, żeby dawać i czy chcemy, czy nie, dajemy swoje życie. Może iść ono tylko na przemiał czasu lub dokonywać może się coś większego. Możemy nieść innym nadzieję, możemy dawać im czas, który tworzy ich lepszymi, i tak cząstka po cząstce zmieniamy nasz świat na lepszy, albo go unicestwiamy. Dlatego jest ważne, co mówimy, co przekazujemy innym, zwłaszcza by naprawić błędy w twórczości, ale nie literówki, bo one są najmniejszym problemem. Życie ma ograniczone warunki, ramy, czas, naszą dyspozycyjność. Treść można rozwijać i troszkę poprawiać. Dajmy sobie szansę, by być wspólnotą ludzką, bo jednostki same giną.
Tu jesteś:
- Strona Główna
- Kultura i Sztuka
- Życie jest i bywa poezją
