Krótka historia sporu
Prace Pani Diny były wielkiego znaczenia. Nie może dziwić, że chciała je odzyskać. Mogła mieć swoje plany, zmienić ich lokalizację. To zrozumiałe, ludzkie pragnienia artysty. Sprawa była poruszająca i żyliśmy ją. Obserwowałam ją, słuchałam w Muzeum komentarzy. Rozumiem w pełni, co czuła artystka. Dzieło jest częścią człowieka. Każdy artysta to pojmie i ten, który ceni to, co zrobił. Zaś prace tej artystki były przejmująco ważne, poruszające, wpływowe dla historii, nie tylko sztuki. Zrozumiała była perspektywa Muzeum, która tylko podkreślała wagę tych obrazów. Pani Dina miała wielki talent i jej prace to świadectwo koszmaru Auschwitz. Są wyjątkowej rangi. Chciano je przechować tutaj, dla potomnych. Argument gonił argument.
Prawo, serce? Jak decydować?
Tak naprawdę nie widziałam tej sprawy przez prawo. Widziałam ją sercem. Rozumiałam każdą ze stron i czułam. Każdy miał najlepszy plan dla tych dzieł. Nawet jakby były sprzedane, przez Osobę, która wytworzyła to. Mogła też zabrać prace po prostu do siebie, umiejscowić w bliższym sobie kręgu kulturowym. Bo po wojnie wszystko się zmieniło, świat. Ludzie pochodzenia żydowskiego podjęli pracę, aby odbudowywać, co się dało po Holokauście. Do zrobienia było dużo. Pojawiła się nowa rysa na tożsamości. Po prostu trudne doświadczenie dziejowe, całych pokoleń. Bardzo ważne więc. Te prace są szalenie ważne. Muzeum z kolei zajmuje autentyczne przestrzenie, gdzie Pani Dina stworzyła swoje prace. Mocno tu wołają, ale wołałyby z każdego zakątka świata. Chciałam tylko napisać, że rozumiem każdą ze stron.
Tu jesteś:
- Strona Główna
- Kultura i Sztuka
- Dina Gottliebova-Babbitt – historia słynnych obrazów z Auschwitz
