W połowie XX wieku pojawiła się odpowiedź na krytykę tradycyjnych metod nauczania matematyki. Przybrała formę różnych ruchów reformatorskich, bo dostrzeżono wagę problemu, jakim jest brak skutecznych podejść w nauczaniu tego przedmiotu. Owe ruchy, zresztą słusznie, opowiadały się za podejściem, które jest skoncentrowane na uczniu. Podkreślały one, że matematyk ma sens, więc krytyka zarazem była pochwałą dyscypliny i wskazywała, że matematyki można uczyć, aby była praktyczna, sensowna, miała zastosowanie w życiu codziennym.